Κείμενο για τα σχολεία

Κατά πόσο ο έφηβος μπορεί να ανοιχτεί προς μια ελεύθερη δράση και μάθηση μέσα στο αυταρχικό εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας;Μιλάμε για ένα σύστημα με πολλές αδυναμίες και σφάλματα εις βάρος της νεολαίας και της κοινωνίας. Λειτουργεί προς το συμφέρον όχι της παιδείας αλλά του οικονομικό-πολιτικού συστήματος. Τα λάθη στην ελληνική εκπαίδευση είναι πολλά και είναι μοιραία με μεγαλύτερο δυστυχώς θύμα τον έφηβο μαθητή. Κάθε νέος μπορεί να αναγνωρίσει την επιβολή της εξουσίας στον σχολικό χώρο καθώς η καθημερινότητα του αναλώνεται εκεί.


Όσον αφόρα τις συνθήκες του σχολειού και τη δομή των μαθημάτων αυτά ανταποκρίνονται σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο εκπαίδευσης. Η δημόσια και υποχρεωτική εκπαίδευση λειτουργώντας σαν εργοστάσιο παράγει άτομα-εργαλεία ,για τη δημιουργία χρήσιμων μελλοντικών εργαζομένων. Επιπλέον το σχολείο παρουσιάζει και στοιχεία εγκλεισμού. Αυτό φαίνεται από το χτύπημα του κουδουνιού, τη στρατιωτική στοίχιση για προσευχή και από τα υπερυψωμένα κάγκελα. Έπειτα στην αίθουσα οι μαθητές κατηγοριοποιούνται στα θρανία που βρίσκονται χαμηλότερα από το έδρανο του καθηγητή θυμίζοντας τους πάντοτε την ιεραρχικά μειονεκτική τους θέση. Τα μαθήματα είναι περιορισμένου περιεχομένου και προκατειλημμένων γνώσεων, γιατί η μάθηση πρέπει να υποτάσσεται στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Το μάθημα εγκλωβίζεται μέσα σε χώρους ανίας και πλήξης, μέσα σε λέξεις, δίχως κίνηση και φαντασία. Η βαθμολογική αξιολόγηση χαρακτηρίζει όχι μονό την επίδοση των μαθητών, αλλά και τον χαρακτήρα τους (καλώς, λιαν καλώς κτλ) μετατρέποντας έτσι τα παιδιά σε αριθμούς και στατιστικές, οξύνοντας τον ανταγωνισμό, την ατομικότητα, τις διακρίσεις, την συναισθηματική βία και τον υλισμό.


Οι ιδέες που θέλει η εξουσία να περνά μέσα από το εκπαιδευτικό της σύστημα, δεν είναι άλλες από το πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια. Έννοιες όπως δημιουργικότητα, ελευθερία κρίσης και βούλησης είναι επικίνδυνες- μην μας βγουν τίποτα επαναστάτες λένε οι κυβερνήσεις. Το τρίπτυχο αυτό ικανοποιείται με παρελάσεις που καθιερώθηκαν επί φασισμού του Μέταξα και άλλων δικτατόρων (Χίτλερ, Μουσολίνι) αλλά και το υποχρεωτικό μάθημα των θρησκευτικών το όποιο αποτελεί ένα μόνιμο βραχνά. Η εκπαίδευση ξεχνά μάλλον ότι το θρήσκευμα είναι ένα απόλυτα προσωπικό ζήτημα και όχι κοινωνικό φαινόμενο. Ως προς την οικογένεια το σύστημα την αναγκάζει να ποντάρει χρήματα στο μαθητή σαν άλογο κούρσας, στον μόχθο για τις πανελλήνιες.


Όλα αυτά οδηγούν στην αύξηση του ρατσισμού και στην άνοδο του φασισμού. Οι μαθητές νιώθουν ανασφαλείς και από αυτοάμυνα λειτουργούν μέσω γκέτο, τραμπουκιζοντας το διαφορετικό: εγώ δεν είμαι μαύρος , εγώ δεν είμαι πουστης, ούτε και πακιστανός. Μέσα από αυτό όμως το στιγμιαίο αίσθημα ανωτερότητας, ξέρει ο μαθητής ποιος είναι; Ο έφηβος αντί να προσπαθεί να κοιτάξει μέσα του, ομαδοποιείται και επιτίθεται σε όποιον δεν ταιριάζει.


Ο χώρος του σχολείου πρέπει να είναι χώρος στοχασμού ,συζήτησης και ελεύθερου πειραματισμού. Οι μαθητές να λειτουργούν μέσα από αντιεραρχικες συνελεύσεις, με αλληλοσεβασμό , αλληλεγγύη , και δημιουργικές δραστηριότητες σαν απάντηση στο σάπιο σύστημα που πλασάρει η κοινωνία. Όσα πρέπει να μάθουμε άλλωστε, τα μαθαίνουμε κάνοντας τα.


(εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή_ Ουγκώ)


( δεν επέτρεψα ποτέ στο σχολείο να αναμειχτεί με την εκπαίδευση μου _μαρκ τουειν)


proteinetai an 8elete sun8umata!!!!